28.10.1940.
Ένας λαός που όμοιος του δεν υπάρχει.
Μια ιστορία που ταυτίζεται με την γέννηση, την ύπαρξη, την επιβίωση του δυτικού πολιτισμού.
Δεν πιστεύω ειλικρινά, ότι υπάρχει ημερομηνία που οι Έλληνες δεν έχουν κάτι παγκόσμια ηρωικό να γιορτάσουν.
Από όταν αποικίζαμε και φωτίζαμε όλη την Μεσόγειο.
Από όταν γεννούσαμε την δημοκρατία, την φιλοσοφία , τις επιστήμες, τις τέχνες.
Από όταν χτίζαμε Παρθενώνες.
Από όταν αλλάζαμε την μοίρα της Ευρώπης στο Μαραθώνα, στην Σαλαμίνα, στις Πλαταιές.
Από όταν ο Αλέξανδρος έκτιζε μία μία Αλεξανδρουπόλεις και ρίζωνε μέχρι τον Υδάσπη τον ελληνικό πολιτισμό.
Από όταν κατακτούσαμε με το πνεύμα τους Ρωμαίους και εξελληνίζαμε την Ανατολική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Κωσταντινούπολη.
Όταν υπόδουλοι ακόμα δίναμε κορυφαίους διαφωτιστές στην μεσαιωνική Ευρώπη.
Ένα έθνος μια σταλιά.
Συνώνυμο του ηρωισμού.
Ένα έθνος που ποτέ δεν φοβήθηκε.
Ένα έθνος που έχυσε τόσο αίμα.
Ίσως γι’ αυτό μας αγαπάει τόσο ο ήλιος, τόσο η θάλασσα, τόσο η γη.
Ίσως γι’ αυτό και να μας ζηλεύουν.
Σε αυτό το έθνος ήρθε και είπε ο Εμμανουέλε Γκράτσι να παραδοθεί.
Μάλιστα. «Alors, c’est la guerre» . Τι άλλο;;;;
Αυτό γιορτάζουμε αύριο αγκαλιά με την σημαία μας, αγκαλιά με την ιστορία μας.
Μέσα σε συνθήκες που δεν μπορούμε να το χαρούμε όπως πρέπει αλλά και τι;;
Θα το περάσουμε κι αυτό.
Πιο δυνατοί, πιο ενωμένοι.
Πιο Έλληνες.
Οι εποχές, σήμερα ειδικά ,το απαιτούν απ όλους μας.
